viernes, 1 de octubre de 2010

Aún sin título (45)

Museo Thyssen, Madrid 2008
 
Un canto pequeño

¿Sigues ahí? No me dejes.
Hasta te busco en sueños,
¿dónde estás?
No ves cuánto aprecio
cada cosa que me haces.

Dame ese suspiro blanco
que llega como agua de mayo
y empapa de recuerdos
y sorprende desde atrás,
abrazando con dulzura.

Dame esas ideas, todas,
que llenan la cabeza
de sueños imposibles;
de los que no ves venir,
y de repente están alrededor.

Ya ves, te escribo,
aunque escribir no cura,
ni siquiera consuela,
pero ayuda a ordenar la pena,
a dar forma al dolor.

No ves como aprecio
cada cosa que me haces,
cada palabra que recojo,
cada idea que se concreta,
cada recuerdo que me abraza.


6 comentarios:

Unknown dijo...

He posat un link a la pagina web www.gaito.es

Salutacions i felicitats per l´expo de fotografía (d´un bar de Masnou, ens varem aturar a veure les teves fotos)

meioambienteabertoleiseabusos.blogspot.com dijo...

Mucho me gusta de tu Blog! Muito bem elaborado, parabéns, irei acompanhar teu Blog aqui do Brasil
Abraços.
Arturo C. Gonzalez

Paco Tamayo Pino dijo...

Sensibilidad en los textos y en las imágenes, un placer pasear por tu blog. Felicidades.
Paco Tamayo

Anónimo dijo...

No la olvides nunca.
Si te hace escribir así.

Anónimo dijo...

hoy he vuelto sobre estas líneas y he vuelto a sentir el mismo sentimiento de vértigo.

Anónimo dijo...

Escribir no cura, pero es un motivo para seguir. Ya no tengo mis manos para dibujar escritos en el aire ni mis pies para susurrar recuerdos.